Designer Dialogues: Studio Mieke Meijer

Waar werken jullie op dit moment aan?

Mieke: Dat is eigenlijk een geheim.

Roy: We hebben een Non-Disclosure Agreement getekend, daarom mogen we niks zeggen tot dat het project naar buiten gebracht wordt.

Heeft dit direct invloed op jullie werk? Jullie zitten hier in het gebouw met veel studio’s bij elkaar.

Mieke: Het is een kwestie van vertrouwen. Het is niet zo dat we alles achter slot en grendel leggen. Maar er zijn ook projecten die niet zo geheimzinnig zijn.

Produceren jullie je producten zelf?

Mieke: Ja dat doen we grotendeels zelf. Dat komt door de complexiteit van onze ontwerpen. Het zijn geen dingen die je makkelijk onderbrengt bij een producent, omdat ze vaak uit veel onderdelen bestaan. Het is niet altijd handig, maar het is wel onze signatuur. Veel van ons werk is vanuit het oogpunt gemaakt dat het schaalbaar moet zijn. Het zijn systemen en herhalingen van onderdelen.

Roy: We krijgen vaak vragen om een kleinere of grotere versie van het werk te maken. Daar houden we nu in de ontwerpfase vaak al rekening mee. We willen dat ons werk toekomst heeft en dat het vermenigvuldigbaar kan zijn.

Is dat een bewuste ontwerpkeuze?

Mieke: Een nieuw idee bedenken vraagt veel energie. Als we ideeën kunnen bedenken die we kunnen uitbreiden in een serie dan kunnen we die energie meer spreiden.

Roy: Een aanleiding hiervoor was een interview met Maarten Baas waarin hij zei: ‘In Milaan en Eindhoven loopt iedereen te jagen naar het volgende project. Iedereen moet twee goede projecten per jaar presenteren en bijna niemand neemt de tijd om iets goed uit te werken en door de ontwikkelen’. Dat is voor ons een moment geweest om pas op de plaats te maken. We creëren vaak drie of vier versies van een ontwerp en eigenlijk blijft het altijd onaf.

Repetitie is een groot thema in jullie werk. Waar komt die interesse vandaan?

Mieke: De vorm komt voort uit principes en uit constructies. Wat we nooit doen is vanaf een wit velletje papier een mooi vormpje bedenken.

Roy: Op de één of andere manier wordt het voor ons pas interessant als je twee dingen naast elkaar zet. Bijvoorbeeld de ‘ Frameworks’ kast; één vakje is niet boeiend, maar wel als je ze herhaalt. In hoeveelheid zit schoonheid.

Hoe verdelen jullie je tijd tussen speeltuinprojecten en opdrachten?

Mieke: We doen broodprojecten om te kunnen leven, en speeltuinprojecten om onszelf te ontwikkelen. Geld is dan minder belangrijk. Dan wisten we soms al van te voren dat we het niet binnen het budget gingen halen, maar dan doe je het toch. Het ultieme doel is dat die twee bij elkaar komen en dat lukt steeds vaker.

Roy: Elk speeltuinproject vertaalt zich op een gegeven moment naar een verkoopbaar product. We proberen ze toe te passen in een volgend project. De ‘Space Frames’ zijn ook ontstaan uit een speeltuinproject. We wilden kunnen stapelen met licht, er bouwelementen van maken, ze laten reageren op de architectuur van de ruimte. Een lamp hoeft niet altijd niet altijd een los te ding zijn wat aan een draadje hangt. Vervolgens hebben we dit project uitgewerkt tot systeem en komt er een opdrachtgever die de potentie er van ziet.

Mieke: Het is eigenlijk het leukste als mensen zelf met nieuwe toepassingen komen voor ons werk Dan kun je gaan samenwerken. Al weet ik nog niet wat ik ga zeggen als iemand ooit paars licht wil in de ‘Space frames’. We willen niet bepalen hoe mensen ons werk gebruiken, maar tegelijkertijd zijn we geen interieurbouwers die alles op aanvraag maken.

Jullie willen natuurlijk wel jullie ontwerpkwaliteiten inzetten.

Roy: Precies. Open vragen leiden tot de interessantere antwoorden.

Mieke: Wij hebben veel liever de vraag: ‘Ik wil boven kunnen komen’ dan ‘Ik heb een trap nodig’.

Roy: Open vragen zorgen voor leukere ontwerpen, ook voor de klant. Mensen moeten ook een beetje vertrouwen hebben in het signatuur van een studio. Wij zullen echt nooit een saaie trap maken. Dat zit gewoon niet in ons.

Mieke: Ik kan me nog goed herinneren dat Ilse Crawford tijdens een lezing in de Kazerne zei: ‘Trust equals risk’. Mensen vinden risico nemen moeilijk. Ik vind het heel dapper als mensen het met ons aandurven.

Ik heb het gevoel dat jullie werk inderdaad veel ruimte aan de gebruiker geeft.

Mieke: Volgens mij heeft dat ook ooit in een tekst gestaan. Dat wij graag willen dat de gebruiker zelf zijn weg vindt met ons werk.

Roy: Toch zijn er ook veel klanten die liever de vraag bij ons neerleggen: ‘Dit is de ruimte, hoe zou jij het doen?’.

Dus jullie bieden ook altijd een soort consult aan?

Mieke: Vaak wel.

Roy: Vanuit London kregen we de vraag of we twintig ‘Space Frames’ bogen konden maken. Daarna kwam de vragen over hoe ze dan moesten staan of hangen. Wij zijn er maar naartoe gegaan en als je daar bent gaat het opeens heel rap. Daarna moet het alleen nog over honderden schijven en langs heel veel mensen voordat er een akkoord is.

Mieke: Dan is het heel belangrijk dat je een ambassadeur hebt binnen zo’n bedrijf hebt die het project aan de gang houdt.

Roy: Je hebt iemand nodig die het project over de streep trekt.

Vinden deze ambassadeurs jullie of zoeken jullie hen zelf actief op?

Mieke: Veel van deze ontmoetingen zijn terug te leiden naar presentatie momenten in Milaan of de Dutch Design Week.

Roy: Als ontwerpers financieren wij onze eigen projecten en presentaties, maar dat kan maar tot een bepaalde schaal.

Mieke: De schaal van de installatie in Londen hadden we nooit zelf kunnen financieren. Daar heb je partners voor nodig.

Roy: De transitie naar de meer publieke ruimte projecten zoals deze vinden wij heel interessant.

Het volledige interview met Mieke Meijer en Roy Letterlé is te lezen in de tweede uitgave van BLANK SPACE MAGAZINE. Meer lezen? Volg BLANK SPACE MAGAZINE hier.

Interview: Anne Ligtenberg / Fotografie: Anniek Mol / Tekstschrijver: Mats Horbach