![]({
"default": "https://ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/3dubbel-2_1726219841_1800x1010.jpeg",
"tablet-wide": "https://ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/3dubbel-2_1726219841_1280x720.jpeg",
"tablet-small": "https://ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/3dubbel-2_1726219841_968x544.jpeg",
"phone-wide": "https://ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/3dubbel-2_1726219841_680x.jpeg"
})
In welke mate nemen we de kennis en ervaring van kinderen en studenten serieus? Is er ruimte om die kennis te benutten binnen het onderwijs? En hoe werkt dat als het gaat om jonge mensen met een chronische aandoening?
Perspectief verschuiven
Door het perspectief te verschuiven van 'ik vorm een probleem' naar 'ik voeg waarde toe’ kunnen de belevingen van studenten met een chronische aandoening worden omgezet in expertkennis. Zo blijkt de eigen ervaring een waardevolle inbreng te zijn in het onderwijs.
Pabo-studenten en docenten ontwierpen samen interactieve tools die leraren en leerlingen helpen om van rol te wisselen, ‘lastige’ onderwerpen aan te pakken en inzichten te ontwikkelen over de waarde van ervaringsdeskundigheid rond chronische aandoeningen. Niet alleen op de Hogeschool Utrecht, maar ook op basisscholen. Tijdens hun stages brengen studenten dit zelf het onderwijsveld in.
