Batu dan Banjir

Tussen stenen en overstromingen

Erosie is een proces dat normaal langs een waterloop plaatsvindt, waar stenen en land langzaam door water worden uitgeslepen. Maar erosie in bredere zin definieert iets dat geleidelijk wordt afgestoten, laag voor laag, een geleidelijke vermindering, zowel fysiek als metaforisch.

Batu dan Banjir confronteert archiefbeelden van de Indonesische grootmoeder van de kunstenaar, die door verwaarlozing steeds weer werden getroffen door overstromingen, met hedendaagse observaties van de Rijn, van de bron in Zwitserland tot de delta in Nederland, en toont de natuurlijke vormverandering van sedimenten en stenen, gebeeldhouwd door krachten van water en tijd.

Het werk daagt uit tot waarnemen van de verbondenheid van natuur en mens door macro-observaties van erosie te tonen in culturele getuigenissen en natuurlijke processen. De materialiteit van de beelden en stenen langs de rivier onthult hun wisselwerking met de omgeving en sporen en herinneringen die deze heeft achtergelaten.

In dit werk staat erosie symbool voor vergankelijkheid en verplaatsing, voor geografische en culturele stroming, en voor aanpassing aan een voortdurend veranderende, onvoorspelbare omgeving.

Textielontwerp voor een nieuwe kijk op fotografie

Zowel in Indonesië als in Zwitserland wordt textiel als medium gebruikt om verhalen en tradities door te geven en te bewaren. In het werk is het wandtapijt een vertaling van de archiefbeelden, waarbij de ontwerpbenadering geworteld is in het verzet tegen de afwijzing van erosie. De techniek die gebruikt wordt voor het creëren van textiel werkt door draden op te bouwen en te stapelen, als het tegenovergestelde van erosie, waarbij laag voor laag wordt afgestoten.

Het textiel is ontworpen om leven te brengen in de dimensies en lagen in de diepte van de complexiteit van het verhaal, door de nadruk te leggen op de vloeibaarheid door de lagen in het ontwerp.

Het benadrukt de kwetsbaarheid van beelden, maar staat tegelijkertijd sterk als een pilaar van verzet tegen de afwijzing van gefragmenteerde verhalen. Het wandtapijt fungeert daarom als bewaarder en schepper van een getuigenis die het verhaal van de onderling verbonden impact van erosie in zijn volledige spectrum deelt.

Erosie in het hedendaagse landschap

In het werk wordt water onderzocht als een kracht die vernietigt, maar tegelijkertijd door erosie nieuwe verhalen en associaties doet ontstaan. Het werk presenteert erosie, maar moedigt het publiek eerder aan om tussen de barsten te lezen en te anticiperen op een nieuwe manier van begrijpen en lezen van alternatieve verhalen om na te denken over fragmenten van verhalen, geschiedenis en cultuur, en hoe een identiteit kan ontstaan uit fragmenten.

In het hedendaagse landschap, waar culturele en geografische flux op zijn hoogtepunt is, wordt het belangrijker om kruispunten te observeren en ruimte te houden, waar identiteiten kunnen ontstaan binnen wrijvingen en tegenstellingen, tussen herinnering en aanwezigheid, in observaties en perceptie, en binnen stenen en overstromingen.