![]({
"default": "https://ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/imd-igual-carmen-roca-9_1601204851_1440x720.png",
"tablet": "https://ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/imd-igual-carmen-roca-9_1601204851_920x460.png",
"tablet-small": "https://ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/imd-igual-carmen-roca-9_1601204851_720x360.png",
"phone-wide": "https://ddw.ams3.cdn.digitaloceanspaces.com/thumbs/imd-igual-carmen-roca-9_1601204851_680x340.png"
})
"Novel" flikkert tussen de maskers die we in de samenleving dragen. De meisjes maken een introspectieve reis in quarantaine, vergezeld van hun telefoons en apparaten. Ze gebruiken frontale camera's en roddelen om zichzelf te vinden en hun realiteit te vergroten.
Novel is een bekentenis van gedachten waar ik naar toe ben gekomen na jaren van kijken en filmen van de roddels van mijn familieleden. Praten over de kleine dingen in het leven, maar ook over gedachten die ze hun partners nooit zouden kunnen vertellen. Door middel van roddels wilde ik dat de meisjes hun gedachten zouden verteren, maar ook dat ze zich bewust werden van zichzelf. De gezichtsfilters werden een hellenistische weergave van hoe het verbale non-verbaal kan worden. En wat voor soort maskers we dragen, afhankelijk van met wie we zijn. Het creëren van deze personages loste mijn gedachten op, maar zorgde ervoor dat ik mezelf ook in een derde persoon zag. Wat zich vervolgens vertaalde in de video als de selfie-houder die de meisjes dragen. Het verlengde ze en vergroot hun realiteit.
