(Archief) That Distant Future When We Can Share a Coffee

Een performance die momenten van onzekerheid onderzoekt en een nieuwe taal van mogelijkheid opent

Dit project is ontstaan uit hoe de kunstenaar haar constant beslagen brillenglazen ervaarde; een gevolg van het dragen van een mondkapje noodzakelijk door de COVID-19 pandemie. De kunstenaar focust op hoe onzichtbare fenomenen zoals temperatuur, luchtvochtigheid en waterdamp, druppels vormen op haar bril en zo zijn originele functie belemmeren-om juist zicht te verscherpen. Ze interpreteert het beslaan van de glazen als een moment van onzekerheid die de mogelijkheid van een nieuwe taal opent.

In de context van onze huidige wereld, waar we steeds meer tijd voor beeldschermen doorbrengen, gebruikt de kunstenaar de afbeelding van de muiscursor om de kortzichtige instelling van onze samenleving te verkennen. Zijn deze handelingen van aanklikken, die tegenwoordig net zo van nature gaan als ademen, onze medemens aan het buitensluiten? Offeren we onze toekomst op omwille van het heden? Wanneer temperatuur, luchtvochtigheid en waterdamp de glazen doen beslaan en herkenbare figuren naar de achtergrond drukken, gebruiken kunstenaar en deelnemer de wijsvingers niet meer als iets dat gebonden aan een scherm is, maar echter als iets dat naar een verre toekomst en onbekende anderen kan wijzen.