Designer Dialogues: Dennis Vanderbroeck

Kun je jouw werk voor het Palais de Tokyo beschrijven, en wat dit voor je betekende?

Dennis: Het was een heel lang onderzoeksproject. Tijdens mijn studies deed ik onderzoek naar wat het is om je bestaansrecht als kunstenaar te rechtvaardigen of ervoor te vechten. Ik schreef een proefschrift over het branden van jezelf als kunstenaar. Het was een soort naïeve, kinderlijke manier om te vechten voor je recht om gezien te worden. Dat was een van de doelen die het diende, maar het werd ook de inhoud. Daardoor werd ik eigenlijk slachtoffer van mijn eigen onderzoek.

Het proefschrift heet 'Hoe ik verschillende moeilijke dingen tegelijk probeer te bereiken', wat de definitie is van een evenwichtsoefening. Die oefening bestaat uit 14 delen die refereerden aan mijn lichaam. Ik heb mijn been, mijn arm en mijn heupen opgemeten om 14 stukken te creëren die de basis van het werk vormden. 2 assistenten bouwden een gigantische balanceertoren boven op mijn hoofd. Ik stond daar en zij bouwden deze gigantische constructie bovenop mij, om te bewijzen hoe belangrijk het voor mij was om aanwezig te zijn.

Het beeld had 2 kleuren: de voorkant was blauw en de achterkant was wit, en mijn pak was op dezelfde manier verdeeld. Aanvankelijk was mijn witte kant naar het publiek gekeerd, en toen de sculptuur was opgebouwd, draaide ik 180° om het af te maken. Maar aan het einde van de voorstelling kwamen de assistenten terug en vervingen mij door een stok die precies mijn lengte had. Dus eigenlijk stapte ik eruit en de sculptuur bestond op zichzelf zonder mij.

Je raakte uitgeput gedurende de dag en misschien raakten je assistenten verveeld. Dus eigenlijk was elke montage een ander soort voorstelling.

Dennis: Er was een meisje, ik herkende haar de derde keer op de eerste dag. En de volgende dag was ze er en de dag erna was ze er weer. Natuurlijk wilde ik met haar praten en vroeg: "Waarom kom je me in godsnaam weer opzoeken?" En ze zei: "Ik ben zo geïntrigeerd door hoe de voorstelling een voorstelling van een voorstelling wordt. Ik bouw een denkbeeldige relatie op met hoe jij je voelt en ik projecteer al die ideeën, zoals 'misschien is hij een beetje moe' of 'oh nee, hij heeft er echt zin in'." Ze werd gewoon helemaal meegesleept in haar eigen gedachten door naar die voorstelling te kijken, wat een van de grootste complimenten was die ik kreeg.

Dus er is je identiteit, die doorvloeit in je werk naarmate je je ontwikkelt als kunstenaar, die als identiteit ook verandert. De spanningen die je wilt onderzoeken, evolueren intussen ook . Op je website zag ik een archiefpagina die 'Chapter 1 - The Boy' heet, en toen realiseerde ik me dat de projectenpagina daarom 'Chapter 2 - The Studio' heet. Heeft dit een functie in je werk, of is het gewoon een manier van archiveren?

Dennis: Het is beide. Het heeft de functie om fases in mijn leven te structureren en te organiseren, in feite om het feit te erkennen dat ik gedurende een bepaalde periode iets gedaan heb, en dat ik overging naar iets nieuws. Dat is wat die hoofdstukken symboliseren. Op dit moment ben ik bezig met het volgende hoofdstuk, op weg naar Chapter 3. Het is nog steeds een proces, maar ik weet dat ik met een derde hoofdstuk moet komen. Het eerste deel was The Boy, wat inhield dat ik fysiek super aanwezig was in al mijn werk. Er waren nog steeds veel performances, maar ook meer fotografie en beeldhouwwerken, meer zelf geïnitieerde projecten, allemaal terwijl ik nog studeerde. Daarom noemde ik het De Jongen. Na mijn werk voor Bureau Betak ben ik de Studio begonnen, wat inhoudt dat er een fysieke ruimte is en dat er meer mensen bij betrokken zijn dan alleen ik. Dat was leuk, want ik probeerde meer samenwerkingen op te bouwen en meer projecten te doen voor theaterstukken en modestukken. Nu denk ik erover om die 2 samen te voegen: een beetje van de jongen en een beetje van de studio. Ik ben echt op het punt dat ik veel dingen heb doorgestreept, ook qua tijd. Het is tijd om met dat derde hoofdstuk te komen. Toen we elkaar aan de telefoon spraken, was ik zo blij dat je het opmerkte, want veel mensen merken het niet, kan het niet schelen, of zeggen het niet.

En wat is Chapter 3?

Dennis: Ik heb het gereedschap voor het derde hoofdstuk nog niet gevonden, het is nog in ontwikkeling. Maar het heeft te maken met het feit dat ik een nieuw werk ga maken. Werk in opdracht dat samengaat met iets dat ik zelf initieer. Dus ik doe onderzoek terwijl ik 2 of 3 scenografieën ontwerp. Ik werk aan een concert terwijl ik de voorstelling maak, en dan ga ik de voorstelling spelen terwijl ik repeteer voor een scenografie - en ik voel me zo gelukkig omdat dat altijd de manier is waarop ik mijn werk wilde manifesteren. Werken in verschillende disciplines in verschillende contexten - theater, concerten, musea - en dan mijn eigen werk maken. Dus het voelt alsof ik nu klaar ben voor dat hoofdstuk.

En heb je een concept? Heb je zelfs al een naam?

Dennis: Ja, ik ga een meesterwerk maken. Het heet 'A masterpiece or at least a brave attempt' en wat ik ga doen is een live optreden in een theaterruimte. Niet per se een theaterruimte, maar mensen moeten zitten en naar me kijken. Ik ga live performances van mijn helden naspelen, van Yves Klein tot Bruce Nauman tot Gilbert & George. Door de momenten van genialiteit van mijn helden na te spelen, hoop ik mijn eigen momenten te vinden. Mijn performances zijn altijd gestructureerd rond een handleiding, ze gaan altijd van stap 1 naar stap 2. Soms gebruik ik taal om dat idee te illustreren, soms zijn het tekens, of wat dan ook. Ik heb besloten om de voice-over van mijn vader te gebruiken, die me zal vertellen tijdens het maken van het meesterwerk. Mijn vader heeft de ziekte van Alzheimer. Hij is erg trots op me, maar hij voelt zich niet erg aangetrokken tot kunst, of hij begrijpt niet echt wat ik aan het doen ben. Door interviews met hem en te praten over mijn helden, ga ik hem vragen om die voorstellingen zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven, zodat ik ze op het podium kan naspelen. Ik ben aan dit stuk begonnen omdat ik op een klok leef. Ik heb het gevoel dat ik harder moet werken, dat ik grotere projecten moet doen. Met het werk dat ik eerder ontwikkelde, toen ik nog studeerde, vocht ik voor bestaansrecht. Nu ben ik tot het besef gekomen dat het eigenlijk een van mijn diepste angsten is. Ik heb bijvoorbeeld altijd kinderen gewild, maar toen realiseerde ik me dat ik alleen kinderen wilde omdat ze mijn bestaan zouden verlengen. Er is een fundamentele angst om vergeten te worden, of om dood te gaan. En mijn vader is de fysieke belichaming van mijn angst. Hij vergeet langzaam mij, zichzelf, zijn realiteit. Ik dacht dat als ik echt wil proberen met die angst in het reine te komen, ik hem erbij moet betrekken, want hij gaat het goed verkloten - dat is wat ik zeker weet. Ik denk dat deze performance een heel belangrijk markeringspunt wordt in mijn artistieke praktijk van wat ik tot nu toe heb gedaan, en ik denk dat het ook iets heel belangrijks zal markeren voor de toekomst.