#heyddw: Hey Eva Visch

Hi Eva! Zou je in een paar zinnen kunnen omschrijven wie je bent, waar je vandaan komt en waarom je ontwerper bent geworden?

Hey DDW! Mijn naam is Eva Visch. Net afgestudeerd in de richting IN_architecture van het ArtEZ. Geboren in Oosterwolde (dorp in Gelderland), lang in Zwolle gewoond en sinds kort woon ik met mijn vriend in Wapenveld (een ander dorp in Gelderland).

Ik ben vooral gaan ontwerpen omdat het de kans biedt te reageren op veel verschillende thema’s. Zo kan ik voor een periode volledig in een onderwerp of materiaal duiken. Ik heb soms wel de neiging een beetje in dingen door te draven. Deze week maakte ik voor het eerst jam en voor ik het weet heb ik etiketten gemaakt en verlies ik me in de gedachten bij een jamfabriek in de schuur.

Je deelde op Instagram een foto van ‘Feel the water chair’. De reacties erop liepen uiteen van super tof tot wat moet je ermee? Wat is jouw idee achter het werk?

Haha! Dat kun je wel zeggen ja; ‘’Elite onzin, ga toch zwemmen.’’ was mijn favoriet ?. Eerst wilde ik een boot maken, het idee van een ruimte in of onder water leek me eigenlijk vooral gewoon vet. Maar ik kwam er vrij snel achter dat het niet draaide om varen maar om de overgang van land naar water. De dingen die ik maak gaan vaak over een overgang of bevinden zich op grenzen zoals in dit geval de waterkant.

De stoel drijft en zakt zodra je erin stapt door het gewicht van je lichaam het water in. Dat voelt ongemakkelijk, zoals elke overgang eigenlijk wel is, een verandering. Die onveiligheid is ook weer weg zodra je zit maar ontstaat weer als je opnieuw de overgang naar het land maakt. Doordat de stoel grotendeels van latex is zie en voel je het water onder en naast je.

Wat kenmerkt jouw werk en waardoor laat je je inspireren?

Eigenlijk hebben alle dingen die ik maak een zwakte plek. Klinkt vaag en dat is het eigenlijk ook wel.

Ik zie om me heen vooral een streven naar perfectie en controle. Alles lijkt gelikt, gestukt, beveiligd of ombouwt met een hek. Niet alleen foto´s gaan door een filter maar ook wat we zeggen en de omgeving waarin we ons begeven. Hierdoor kan niets fout gaan, maar ook niets echt gevoeld worden. Ik wil juist controle minderen en grenzen vervagen, dunner of flexibel maken. Ik zoek eigenlijk naar een meer humane manier van ontwerpen. Het meest veilige zou een bunker zijn, elke raam of deur zou je kunnen zien als vermindering van veiligheid maar plaatst je ook meer in de wereld.

Je werkt heel veel met rubber. Wat vind je zo interessant aan het materiaal?

Klopt, vooral vloeibaar latex is een hardnekkige obsessie geworden. Ik denk dat het me vooral aanspreekt omdat het flexibel en semi transparant is zonder dat het snel scheurt. Het is ook goed op te bouwen in verschillende lagen, waardoor verschil in dikte ontstaat daardoor voelt voor mij altijd een beetje alsof ik aan het schetsen ben.

Het thema van DDW dit jaar is The new intimacy. Jouw project ‘rethinking closeness’ sluit daar heel erg op aan. Kan je ons er wat meer over vertellen?Het coronavirus heeft de (ontwerp)wereld flink opgeschud. Wat voor impact heeft het tot nu toe op jou geh

Contact veranderde door het coronavirus enorm. Natuurlijk waren er mogelijkheden om elkaar te zien en te horen maar ik merkte dat men het vooral aanraking miste. Ik vond raamontmoetingen bijvoorbeeld enorm ongemakkelijk om te zien omdat het bijna aanvoelt als skype gesprek. Vaak hebben mensen elkaar niet eens per se iets te vertellen maar willen ze gewoon samen zijn en naast elkaar kunnen zitten. Afscherming moest in mijn ogen flexibel tussen mensen in bewegen en niet alleen dienen als spatscherm maar juist een nieuwe ontmoetingsplek zijn. Ik ben me toen gaan richten op de grens van de voordeur.

Door mijn eindwerk te richten op nabijheid in tijden van COVID-19 veranderde mijn werk net als de leefregels per moment. Soms wel stressvol maar voor mij wel fijn, ik pas me graag aan op dingen die ik zie ik mijn omgeving. Dan zag ik bijvoorbeeld problemen die zich voordeden in parken en besloot ik daarop te reageren. Elke keer opnieuw heruitvinden van manieren om samen te kunnen leven. Een paar weken voor de eindexpositie keek ik naar mijn werk en zag ik een soort zee van beige en roze. Mijn bedoeling was huid te imiteren en ik besefte me dat ik alleen de tint van mijn eigen huid gebruikte. Toen ben ik naast mijn eigen huidskleur ook donkere huidskleuren gaan gebruiken.

Het coronavirus heeft de (ontwerp)wereld flink opgeschud. Wat voor impact heeft het tot nu toe op jou gehad en hoe kijk je naar de toekomst?

De academie (red. ArtEZ) ging dicht, iedereen haalde de ateliers leeg met het idee dat het niet lang zou duren. Toen ik al mijn werk thuis had bedacht ik me dat het project waar ik mee bezig was te groot was om te maken zonder werkplaats en niet in de nieuwe leefregels paste. Ik was toen bezig met een waterpaviljoen die door samenkomst van een groep verandert van grootte en hoogte etc. Maar nu moest de ruimte veranderen om samenkomst mogelijk te kunnen maken. Met dit in gedachten ben ik gaan ontwerpen. 
 
Ik denk dat er nog veel gaat blijven veranderen de komende tijd. Manieren van uitgaan en cultuur ervaren moeten veranderen hierdoor misschien wel blijvend. Kleinschaliger en lokaler denk ik.

Je bent opt dit moment aan het afstuderen, een mijlpaal! Wat wil je in de toekomst graag bereiken? 

Ja bizar, dan is het opeens voorbij! Vorige week heb ik m’n diploma opgehaald en nu een interview met jullie dus tot nu toe ben ik tevreden. Ik wil uiteindelijk kunnen stoppen met mijn schoonmaakbaantje en fulltime aan het werk vanuit mijn studio.

Wat is het meest bijzondere of opmerkelijke project dat je tijdens je studie hebt gemaakt?

Hmm achteraf is dat een huis dat ik baseerde op een verhaal uit ‘Het boek van de denkbeeldige wezens’ van Jorge Louis Borges. Het Hemelse Hert. In het verhaal leeft het Hemelse Hert tussen de mijnen en wil niets liever dan leven boven de grond. Maar als dit gebeurt zal dit het einde van de wereld betekenen. Ik maakte een huis, waarin het Hemelse Hert gevangen voor het grote goed onder de grond leeft, met hierin verbindingen om invloeden van de wereld boven zich te kunnen ervaren. Toen fantastisch om een huis te ontwerpen voor een niet bestaand dier. Nu lijkt het soms bijna werkelijkheid.

Als je één iemand in de wereld zou kunnen kiezen om mee samen te werken (een ontwerper, politicus, kunstenaar, wetenschapper of iemand anders), wie zou dat zijn en waarom?

Als het kon zou ik samenwerken met Eva Hesse, naast dat ze mijn naamgenoten is had zij ook een voorliefde voor latex. Haar werk vind ik geweldig. Ze had het niet makkelijk met het kunstenaarschap maar ik denk dat het daarom zo oprecht en genuanceerd aanvoelt.

Heb je nog een nieuwtje om te delen met de DDW-community?

 Vorige week publiceerde Mister Motley mijn baby, de scriptie: ‘Kwetsbaar zijn in ruimte – Een balans tussen geluk en ongeluk.’