(Archief) Postapocalyptic Kaffeehaus

“Als het einde van de wereld komt, ga ik naar Wenen. Alles gebeurt daar tien jaar later."

Dit schot van vitriool zou de schrijver Karl Kraus hebben afgevuurd tegen de achterlijkheid van zijn langjarige woonplaats Wenen. Misschien zit er een kern van waarheid in. Zou het kunnen dat de sluier van lethargie, morbiditeit en misantropie, die Wenen zo vreugdevol cultiveert, de stad heeft geïmmuniseerd tegen de apocalyps? Dat er, net als bij een vaccin, genoeg geflirt is met de fictieve dood, om de echte dood te verschrikken, al was het maar voor een tijdje?

Het is geen toeval dat het meest populaire tijdperk van Wenen, het fin-de-siècle van de 19e eeuw, een tijd leek te zijn die gretig (zij het passief) wachtte op zijn eigen einde en op alle verdere verschrikkelijke eindes van de 20e eeuw. Zelfs de naam heeft een 'doel' op zich. Natuurlijk is Wenen inmiddels een levendige en diverse stad die floreert bij zijn sociale consensus, zijn gastvrijheid en zijn creatieve industrie. Toch, ondanks hun brutale neven en nichten, kunnen de beleefde schaduwen van het verleden hier vaker langs je heen strijken met een zacht "Memento mori" op hun getuite lippen dan elders.

Dus je kunt maar beter een dosis decadente rauwe schoonheid rechtstreeks uit de beste Weense werkplaatsen tot je nemen, om je voor te bereiden op eventuele komende kleine apocalypsen. En waar kunnen we onze verhitte verveling beter cultiveren terwijl de wereld om ons heen ten onder gaat dan in de beroemde Weense koffiehuizen? Dat is een instelling die het einde van de wereld zeker zal overleven. Sterker nog, ze zullen beter zijn dan ooit, zodra 'Wien ohne Wiener', het Wenen zonder de Weense bewoners die door elke echte Weense persoon wordt gewenst, is bereikt.

Alle gekheid op een stokje: de exponaten van ons Postapocalyptische Kaffeehaus zijn poëtische interventies die nadenken over wat er van onze rituelen overblijft als de omstandigheden veranderen. Als gevoelige waarnemers openen de ontwerpers een verscheidenheid aan vensters: radicaal, humoristisch, intuïtief of conceptueel, rauw of verfijnd. Ze streven er allemaal naar om niet te zwelgen in cynisch dystopisme, maar om opnieuw te bedenken, te bouwen en te focussen op wat we koesteren.

Deelnemende designers

Onka Allmayer-Beck
Michael Anastassiades met J. & L. Lobmeyr
studio bonpart
Gregor Eichinger met Wiener Silber Manufactur
studio högl borowski
KIM+HEEP
MADAME Architects
Anna Paul met Laufen
Peter Sandbichler met LDDE
Katrina Schneider
studionero. (Gregor Titze)
Daniel Stuhlpfarrer