Just for Holding Hands

The Story

"Just for Holding Hands" is een ruimtelijke installatie bedoeld om gesprekken te starten die gevoerd moeten worden. Het doel van de installatie is om zonder woorden uit te leggen hoe een zo kleine en eenvoudige handeling als het vasthouden van iemands hand onmiddellijk spanning kan creëren en de manier waarop je je omgeving ervaart kan veranderen.

De belangrijkste inspiratie voor deze installatie kwam voort uit een persoonlijke ervaring. Ongeveer 3 jaar geleden (2021) liep ik hand in hand met mijn partner in mijn geboortestad. Na een tijdje merkten we dat veel mensen ons heel intens aanstaarden. Sommigen wezen naar ons en lachten, anderen stopten midden op straat en keken ons vol ongeloof aan. Op 9 maart (2024) werd een queer koppel op dezelfde plek waar mijn vriend en ik een paar jaar geleden hand in hand liepen, achterna gezeten en verbaal lastiggevallen door een groep jonge volwassenen.

Op een bepaalde manier had dit ons kunnen overkomen.
Op een andere manier, was het ons.

The Process

"Just for Holding Hands" begon met de vraag:

Wat is een veilige ruimte? Is het een specifieke locatie? Een ruimte omsloten door muren? Of die kleine hoek die je voordeur maakt met de muur? Ik raakte gefascineerd door hoe ruimte verschillende betekenissen kan hebben, vooral door niet-architectonische kwaliteiten. Ruimte is een ervaring, niet de indeling van een kamer. Het gaat om de gevoelens die je daar ervaart.

Om te begrijpen wat een veilige ruimte is, onderzocht ik ook hoe onveiligheid in ruimte eruitziet en aanvoelt. Voor dit onderzoek bezocht ik 13 locaties in Groningen (NL) en Thessaloniki (GR). Door een mix van veilige en onveilige omgevingen te kiezen, gaf ik mezelf 10 minuten om intuïtief te haken en mijn handen te laten voelen wat mijn omgeving met me deed. Elk ongewoon geluid deed me omdraaien. Elk persoon of groep dichtbij voelde kwetsbaarder. De verlichting en temperatuur van elke locatie beïnvloedden ook wat mijn handen deden.

The Trigger

Op 9 maart 2024 werd een jong queer stel achterna gezeten en verbaal lastiggevallen door een groep jongeren op een centrale locatie in Thessaloniki, Griekenland—mijn geboortestad. Ik herinnerde me meteen mijn vriend en mijzelf die enkele jaren geleden hand in hand op dezelfde plek liepen. Ik herinner me die blikken van ongeloof, mensen die naar ons wezen en lachten. Mensen die midden op straat stopten en ons met haat aankeken. Ik herinner me hoe het voelde alsof ik een misdaad beging door simpelweg de hand van mijn partner vast te houden. Gewoon door affectie te tonen. Gewoon door mezelf te zijn en niet te verbergen.

Ik wou dat ik mensen kon uitleggen hoe dit voelde. Hoe het voelde om zoveel aandacht te krijgen voor iets zo gewoons. Ik realiseerde me dat, hoewel ik me comfortabel voel in mijn waarheid, dit niet betekent dat anderen dezelfde ervaring hebben. Ik besefte dat sommige mensen nog steeds niet zichzelf kunnen zijn. Mensen moeten dagelijks worstelen. Ik wilde een manier vinden om deze boodschap over te brengen zonder woorden.