Free Hugs

Zelfs het kleinste wezentje laat ons kwetsbaar voelen

Acht harige poten, acht glimmende ogen, en de lege plek op de muur die schreeuwt: ‘laten we het huis maar platbranden’. Er zijn weinig dieren zó angstaanjagend als de spin. Ik ben nooit bang voor spinnen. Spinnen zijn mijn onschuldige, nuttige vriendjes die het huis ontdoen van kwaadaardige muggen. Hier groeit een verhaal. Dat ben ik – een verhalenverteller in hart, nieren, kunst en educatie. Verhalen vertel ik met een mespuntje humor, een snufje fantasie en het geheime ingrediënt: ervaringen. De spin laat zien dat zelfs het kleinste wezentje ons kwetsbaar en angstig kan laten voelen. Dit is een nederige gift. De spin doodmaken is nutteloos, want angst bevechten of vermijden maakt hem alleen maar groter. Ik zoek mijn spinnen tegenwoordig steeds meer op. Het omarmen van mijn angsten helpt me te groeien en mezelf te accepteren inclusief mijn angsten en kwetsbaarheden.

De spin: staal, stof en knuffels

Mijn mixed media installatie bestaat uit een gigantische, maar anatomisch correcte spin. Ik wilde een kunstwerk maken waardoor mensen op een andere manier met spinnen in aanraking zouden komen dan zij normaal gesproken doen. Wat doen mensen nooit met spinnen? Knuffelen, natuurlijk!

Het idee voor mijn reuzenspin werd geboren: door een zelfgebouwd mechaniek in het stalen skelet van de spin geeft de spin een knuffel terug als je het als toeschouwer aandurft de spin te omhelzen.

De spin moest zowel aaibaar zijn als eng. Ik speel daarom met textuur: koud glad staal versus warme zachte stof - aantrekking versus afstoting.

Angst begint vaak in de werkelijkheid, maar onze fantasie maakt de angst groter. De grootte van de spin is daarom ook geen toeval - de spin is als groot als angst hem kan maken. Het enige wat angst verkleint is kwetsbaarheid. Mijn werk nodigt uit om die kwetsbaarheid aan te durven in de vorm van een omhelzing.

Durf je het aan? kom erachter of de spin toch liever blijkt dan je dacht.

De verhalen: folklore en gesprekken

Bij de spin schreef ik een fictieve legende en folklorische krantenberichten over de spin Aranea, die de gift van het spinnen kreeg. Aranea wilde niets anders dan geaccepteerd worden door de mens, die het makerschap met hem deelt, maar de mens ziet hem niet staan. Aranea verandert zich fysiek van vorm om geaccepteerd te worden door de mens, maar deze wordt met elke verandering banger voor hem. De mens wil Aranea het liefst doden of heel hard wegrennen, daarom is Aranea’s laatste verandering die van groei, zodat niemand hem kan deren. Hij zwerft rond op de Veluwe, zoekend naar de dappere mens die hem wél durft te omarmen.

Het verhaal voegt de zachte laag van inlevingsvermogen toe aan het werk. Daarnaast roept de folklore de vraag op: is angst echt of fantasie? en wie is er bang voor wie?

Ik hoop een gesprek te starten over onze vriendelijke kruipende huis- en tuingenootjes. Maar ook over angst in het algemeen. Wat is jouw favoriete angst eigenlijk? Hoe gaan we er zelf mee om? en gaan we er mee om in de maatschappij? Is het zwak om kwetsbaar te zijn? of is het simpelweg heel gezond om angsten met elkaar te delen?

Ik nodig je uit om mee te kletsen.